woensdag 9 juli 2008

Einde?

Dit is dan alweer de laatste blog in het prachtige Azie... Overmorgen kom ik aan in Amsterdam, wat een behoorlijk vreemd gevoel naar boven brengt. Aan de ene kant lijkt het me erg leuk iedereen weer te zien, maar ook zou ik maar al te graag lekker door willen reizen. Het is dus een beetje dubbel, we zien wel hoe het afloopt.

Ben momenteel in Thailand Bangkok enigszins aan het voorbereiden voor Nederland. We zijn vanuit Luang Prabang naar Vang Vieng gegaan. Daar grotten bekeken en genoten van de prachtige natuur in Laos, maar ook in een rubberbandje door de Mekong gedobberd met een bucket geestverrijkend vocht in de hand. Heel veel mensen ontmoet en ontzettend genoten. Zijn met drie engelsen vervolgens naar de hoofdstad Vientiane gevaren. In een kajak een paar uur ons uit de naad gewerkt, maar we hebben het gehaald. Hoewel we hevig verbrand waren en de spierpijn niet mis was, ben ik toch blij dat we het op die manier gedaan hebben. Toen de grens weer over richting Nong Khai City, een leuk grensplaatsje waar Joey zijn eerste instrument heeft aangeschaft.

Toen door naar Bangkok, waar we gisteren ons eerste optreden hadden op de barstraat met Joey's nieuwe Keyboard. Vandaag naar het paleis gegaan wat ik eigenlijk een beetje vond tegenvallen. Bangkok is niet meer zo onbekend voor ons en daarom hebben we besloten morgen een tour net buiten de stad te doen. We zullen tijgers en drijvende markten zien, dus ik ben erg benieuwd.

Nu mijn tas inpakken: iets wat eigenlijk wel een gewoonte is geworden. Ik sta er nog steeds niet bij stil dat dit de laatste keer is. Maar ik heb een uitstekende tijd gehad en zou voor geen goud deze ervaring willen missen.
Dus dit was dan het einde van het Azie hoofdstuk...
Maar als het aan mij ligt is dit boek nog lang niet uit!

maandag 30 juni 2008

Welcome To The Jungle!

Na een behoorlijk lange tijd luxe, hebben we uiteindelijk toch de handen uit de mouwen gestoken. Na Krabi zijn we als een speer doorgegaan naar Bangkok, om maar niet in de plenzende regen te zitten. Daar dan een nachtje geslapen om vervolgens de trein naar Chiang Mai te pakken. Prachtige stad, maar veel hebben we er niet van gezien. Zijn de dag erna meteen op pad gegaan: een tour door de jungle!

Een jungle wil ik het niet echt noemen, maar het was wel leuk. Beetje uitkijken voor de vele gevaarlijke slangen en spinnen (die we uiteraard niet gezien hebben) terwijl we de bloedzuigers van onze voeten afplukken. Eerste dag was vooral veel lopen... En met veel lopen bedoel ik ook echt veel. Sinds Tibet niet meer zoveel inspanning gedaan, maar ik ben dan ook behoorlijk lui geweest.
Eindelijk kwamen we dan aan in het dorpje waar we de nacht zouden doorbrengen. Een paar buffels, kippen, honden, katten en een varken hielden daar de wacht en er werden al grapjes gemaakt als: welk van deze smakelijke hapjes zal ons avondeten worden. Uiteindelijk bleek het varken de gelukkige te zijn.
Echter niet als avondeten, dat bestond gewoon uit rijst en ei. Later op de avond toen we gezellig met zijn allen liedjes aan het zingen waren, hoorden we pas het gekrijs van het speenvarken. Wij hadden eigenlijk vrij weinig door, maar een paar minuten later kwam er een man naar ons toe om te vertellen dat het varken dood was en het nu gingen villen.
Uiteraard gelijk de gitaar aan de kant gezet en met camera in de hand naar beneden gerend. Wel netjes gevraagd of ik er foto's van mocht maken, wat geen probleem bleek te zijn.
Het varken lag op haar zij terwijl de inwoners haar huid verwarmden met fakkels. Onze gids ging er vervolgens overheen met een schoffel. Erg raar beeld, maar wel een hele belevenis. Later werd ook de buik enzo opengesneden, maar ik zal u de details besparen (het staat allemaal op video) Het vlees was echter heerlijk, veel verser kan u het niet hebben.
De volgende dag weer een paar uur gelopen, maar gelukkig stond er meer op de planning. Na het lopen kwamen we aan bij de olifanten. Dus wij op zo'n mega beest, wat eigenlijk totaal niet comfortabel is. Leuke ervaring, maar ik zou het niet nog een keer doen. Na het toch wel ongemakkelijke ritje op de olifant, gingen we de rivier af op een nogal krakkemikkig uitziend vlot. De gids, drie meiden, Joey en ik op het ene vlot, de tweede gids plus drie mannen op het andere. Super leuk, zeker omdat de rivier nog best ruw was op sommige stukken en wij dan als gekken te keer gingen om maar niet tegen de rotsen aan te knallen. Iets wat nog best lastig was, gezien ik de boot toch zo'n zes meter lang schat. Toen we eenmaal op het eindpunt waren aangekomen, moesten we nog een uurtje op het andere vlot wachten. De mannen hadden onderweg nogal wat problemen gehad en waren meer dan eens kopje onder gegaan.
Niet veel later weer in de tuctuc, helemaal kapot van het avontuur. Die avond nog met de groep wat gaan drinken, maar ik had waarschijnlijk iets van een zonnensteek opgelopen: hoofdpijn waar je u tegen zegt, zelfs met drie paracetamollen achter de kiezen.

Die morgen de bus gepakt richting Chiang Khong, een plaatsje op de grens van Laos. Daar overnacht en een prachtige bootreis naar Luang Prabang geboekt. Na een dag gezeur met Visa en pijnlijke achterwerken van het houten zitje zijn we nu dan eindelijk aangekomen in Laos. Luang Prabang ziet er veel belovend uit en we blijven hier dan ook een nachtje slapen, in plaats van gelijk door te gaan naar Vang Vieng.

Nu even lekker wat eten, ik sterf namelijk van de honger. Misschien dat ik een lekker varkenscarbonaadje neem.

zondag 22 juni 2008

Volle Maan vraagt om een feestje

Bevinden ons nu in het prachtige Zuid West Thailand.. waar dus eigenlijk helemaal niks te doen is. We waren eigenlijk van plan een leuke eilandentour te doen, maar helaas regent het net iets te veel. Regenseizoen maakt eindelijk zijn naam waar.

Zijn na Koh Phangan naar Krabi gegaan, omdat we denken dat de eilanden rond het Full Moon strand net iets te toeristisch zijn. Wat blijkt is dat hier eigenlijk geen hond op straat loopt en dat was niet echt de bedoeling. Hebben besloten morgen terug naar Bangkok te rijden om daar de trein richting Chiang Mai te pakken. Ik vind het zuiden erg leuk, maar toch zou ik er niet al te lang kunnen blijven. Ik mis toch het culturele aspect in dit gedeelte van het land en hoop in het noorden meer geluk te hebben.

Koh Phangan is eigenlijk precies dat wat je verwacht van een party-eiland: Overal resorts, barretjes en een gigantisch strand waar iedereen later op de avond helemaal los kan gaan. De map ziet er veelbelovend uit; om de zoveel kilometers zijn er watervallen en jungletours... Maar helaas zien zij een klein stroompje water dat van wat rotsen afglijdt als een benoemswaardige waterval.
Toch uitstekend naar mijn zin gehad, twee scooters gehuurd en zo het eiland onveilig gemaakt. Je moet wel extra uitkijken op je brommertje: gezien de slechte wegen, maar ook omdat menig bestuurder zich te goed heeft gedaan aan de gevreesde "buckets".

Het strand was 's avonds eigenlijk altijd wel druk, maar op het volle maan feest was het een beetje te veel van het goede. Je kon amper een voet op het strand zetten of je zat al onder de bodypaint. Wel heel gezellig en je raakt iedereen in twee tellen kwijt.
Leuke tijd gehad, maar nu weer verder met het daadwerkelijke reizen. Het is wel een raar idee dat ik binnenkort weer naar Nederland vlieg, heb uiteraard nog steeds geen zin.

Het gaat ons goed! (behalve dan gisteravond, wat een drama wedstrijd)

donderdag 12 juni 2008

Reisgenoten

Bevind me nu in de hoofdstad van Thailand, waar je overspoeld wordt met "ka toys". Deze "dames" zitten 24/7 achter de westerse mannen aan, die niets vermoedend een biertje nuttigen.
Over het algemeen hoeft dit geen probleem te zijn: je laat gewoon het meest opgemaakte vrouwelijk schoon links liggen.

Na een vermoeiend reis van zo'n 14 uur arriveerde ik in het toch wel aparte Bangkok. Deze stad heeft samen met Hong Kong de meest westerse manier van leven. Iets wat me eigenlijk totaal niet bevalt. Belachelijk hoge hotelprijzen en Burger King's zijn dingen die je hier niet kunt ontwijken. Tuc Tuc mannetjes die zodra je een stap buiten de deur zet je in het nauw drijven en mannen in pak die voor 60 euro in een gentleman van je maken.

Niks nieuws uiteraard, maar ik kan begrijpen dat het voor Joey toch een beetje shockerend kan zijn. Oversteken zonder eerst links en rechts te kijken, is niet iets wat je normaal gesproken in Nederland doet.
Ik heb Joey de 13e van het vliegveld opgepikt en zijn momenteel vooral veel gitaar aan het spelen. Ik ben zelf nog een beetje zwakjes door al de antibiotica die ik slik en Joey heeft natuurlijk het tijdsverschil (een jetlag wil ik het niet noemen).

Vanavond nemen we de bus naar Koh Pang Yang, een reis van krapweg 15 uur. Daar blijven we ongeveer een dag of drie. Het eiland staat bekend om zijn zogeheten "Full Moon Party". Een feest dat elke volle maan duizende mensen over de gehele wereld naar zich toe trekt.
Beloofd dus een zeer indrukwekkende ervaring te worden.

In BKK ook een andere Nederlander ontmoet: Devi.
Deze Brabantse jongen zal een tijdje met ons meereizen, wat natuurlijk altijd gezellig is.
Nederlanders zijn hier echter in overvloed en uiteraard kan je na uitslagen als 3-0 en 4-1 gigantische oranje feesten verwachten.
Helaas heb ik de wedstrijden moeten bekijken met cola'tje, maar het blijft leuk.

We hebben ook een dame in ons gezelschap: Nina.
Ze komt uit Zuid Afrika en spreekt dus daadwerkelijk Nederlands, of in ieder geval iets wat erop lijkt.

In Cambodja toch nog een instrument gekocht, waardoor ik momenteel met een gitaar en een trommeltje door het leven ga.

Nu lekker lunchen en dan op naar Koh Phangan!
jullie horen wel hoe het was

zaterdag 7 juni 2008

Dokter, mijn buik doet pijn!

Eindelijk uit Sihanoukville kunnen ontsnappen!
Ik ben er in totaal 12 dagen geweest en heb het uitstekend naar mijn zin gehad. Lekker aan het strand liggen lezen, of met de scooter het onbekende ontdekken... Het hoort er allemaal bij.
Veel heb ik er echter niet gedaan: meerendeel van de tijd al muziekmakend doorgebracht, wat uiteraard geen ramp is. Een leuk strandtentje genaamd Sessions kwam met het idee live optredens te geven. Dus elke keer als ik zin had om te spelen, of me te goed wilde doen aan een gratis drankje, was ik daar te vinden. Ook met een vuurstok leren omgaan, hoewel dat niet altijd even goed ging.

Een boottochtje gemaakt naar een van de vele eilanden, waar eigenlijk helemaal niks te zien is en de zee vol zit met stekelige vriendjes. Zelfs in een avontuurlijke bui een scooter bemachtigd en een dagje rondgereden. Iets wat behoorlijk eng kan zijn in Cambodja; er zijn dan wel minder scooters, maar de auto's hier rijden als gekken. Meer dan eens daadwerkelijk de berm in moeten rijden, om maar niet geschept te worden door een inhalende auto.
Nationaal park heb ik gezien, maar dan ook echt alleen de ingang. Geen zin om te lopen en volgens heel wat mensen is het totaal niet de moeite/geld waard.

Nu dus in Siep Reap, een stad waar je voor minder dan 5 dollar niet behoorlijk kunt eten. Op dit soort momenten mis ik China behoorlijk, genieten van een maaltijd rond de 5 yuan... Goede oude tijd.
Gisterenavond aangekomen en vroeg naar bed gegaan. 's Ochtends om half vijf uit de veren om naar de tempels van Angkor Wat te gaan, leek me leuk foto's te maken met het licht van een zonsopgang. Blijkt de scooterman die ik die avond van te voren geregeld had nog in bed te liggen. Dat plan dus gecancelled, moet morgen maar gebeuren.
Vandaag dus plannen gewijzigd en op zoek gegaan naar een muziekwinkel, die helaas nergens te vinden is. Daar gaat mijn kans op een typisch Cambodjaans instrument, balen!

Toen naar het ziekenhuis gegaan, als je het een ziekenhuis mag noemen. Ik had me namelijk behoorlijk lelijk verbrand op mijn buik door die vuurstokken (hoort er allemaal bij) en zit nu dus aan de antibiotica en nog wat troep. Leven gaat echter door en kan niet wachten tot Joey zijn avontuur begint.
Ik ga nog maar een keer op zoek naar een muziekwinkeltje en anders moet ik maar gewoon twee instrumenten in Thailand kopen, ook geen ramp.

Het gaat me goed en next blog: hoogstwaarschijnlijk Thailand!

zondag 25 mei 2008

Plaatselijk Buitje

Ik zit hier lekker op mijn gemak in het prachtige phnom phen, Cambodja. Een land dat, net als China en Vietnam, een geval apart is. Drukte op de weg is gelijk aan Vietnam, alleen rijden ze hier ook met auto's en de o zo bekende tuctuc's. (maar dan niet het koekje)
Dit betekend dat het weer wat moeilijker is de weg over te steken. Maar eigenlijk is het helemaal geen kunst: gewoon blik vooruit en lopen maar!

De Mekong Delta is erg mooi, maar gezien het feit dat ik de nacht in de bus geen oog dicht had gedaan, heb ik er vrij weinig van meegekregen. Een ding was wel erg indrukwekkend: De huizen drijven op het water en hebben allemaal basins vol met vissen. Dit is niet een soort tank waarin een paar visjes in ronddobberen, maar echt gigantische kooien overvol met vissen. De gids gooide ter demonstratie wat voer tussen de op elkaar gestapelde beestjes en ik wist niet wat me overkwam. Ik stond ongeveer een meter of vier van het water, maar werd klets nat van de rondspartellende vissen.

Vervolgens doodmoe in Phnom Phen aangekomen, waar ik fijn van een warme douche kon genieten. Eerste indruk van de stad was niet optimaal, maar het was dan ook al behoorlijk donker aan het worden. Cambodja is niet het meest veilige land ter wereld, maar moet helemaal goed komen zolang ik geen stomme dingen ga doen.

Als we het dan toch over stomme dingen hebben: Gisteren lekker gegeten bij een knus marktkraampje. Op het menu stonden: kikkers, torren, maden, sprinkhanen, spinnen, garnalen, een soort van kakkerlakken en nog wat dingen die ik nog nooit in mijn leven gezien had. Dat ging dan lekker de frituurpan in en voor ik het wist kreeg ik een bordje vol met deze delicatesses op mijn schoot. Maar meteen met de spin begonnen, die tot mijn verbazing nog behoorlijk smakelijk was. Al kauwend op een van zijn acht poten ging ik op zoek naar mijn volgende snack. Er zat niks bij dat daadwerkelijk vies was, maar lekker zou ik het niet kunnen noemen. Mijn favorieten zijn tot dusver de kikker en de spin..

Ik heb hier al behoorlijk de tourist uitgehangen en de killing fields, schoolgevangenis en het konings huis zijn dan ook van het "te doen" lijstje af. Gisteren naar de markt geweest: enorm complex met allerlei kledingstalletjes. Ik voelde me echter nog steeds niet helemaal lekker van de reis en ben maar door de stad gaan wandelen. Een locale toko binnen gestapt en al slurpend van mijn veel te zoete koffie de tijd lezend doorgebracht. Toen ik besloot weer richting het hotel te gaan, viel het me op dat het regende. Ik dacht met mijn domme hoofd dat het gewoon een buitje was, zoals we die in Nederland kennen en liep niets vermoedend de straat op.. Plons! Daar stond ik dan met het water tot mijn knieen in de plensende regen. Snel acherop een motor gestapt die zich vervolgens met een rotgang door de rivier begaf. Eenmaal aangekomen was ik dus een verzopen kat en baalde als een stekker dat ik niet mijn camera had meegenomen. Op dat moment begreep ik ook gelijk waarom de straten hier zo schoon zijn, eens in de zoveel dagen spoelt al het afval simpelweg het riool in.

Morgen waarschijnlijk naar shinoukville, ergens in het zuiden van Cambodja. Ze hebben daar in de buurt een natuurresevoir wat blijkbaar de moeite waard is. Jullie horen het in de volgende blog.

Dan wil ik bij deze nog even iedereen die momenteel vol angst de eindexamenbanken betreedt heel veel succes wensen en mijn broertje Quinten feliciteren met het goede nieuws uit Amerika.

donderdag 22 mei 2008

Je Angsten Overwinnen

Afgelopen dagen veel regen gehad, maar ook uitstekend naar mijn zin. Dit is mijn laatste dag in Vietnam: ik vertrek namelijk vanavond naar de Mekong Delta. Vietnam was een erg leuke ervaring, maar mijn voorkeur ligt nog steeds bij China.

Ik heb natuurlijk niet stilgezeten. Momenteel bevind ik me in Ho Chi Minh en ben naar de Cu Chi tunnels geweest. Hier waren allerlei ondergrondse gangen waar de Gorilla's jaren lang in hebben gezeten. Ze zeggen wel Amerikanen dit, Amerikanen dat, maar die Vietnamezen waren ook geen lievertjes. De vallen die zij bijvoorbeeld voorheen voor het jagen gebruikte, werden toen gebruikt om menig Amerikaan de dood in te jagen.
De tunnels zelf dwingen wel respect af. Hoewel het al stukken beter gaat met mijn Claustrofobie, moest ik alsnog na een paar meter kruipen zo snel mogelijk die tunnel uit. Ongeveer een meter hoog en ik kon er met mijn "brede" schouders nog maar net doorheen. Omdraaien was geen optie en uiteraard zag je geen hand voor ogen. Toen men de 2e tunnel betrad besloot ik me niet te laten kennen. Na een paar minuten mijn hoop te verzamelen, of eigenlijk gewoon mijn verstand op nul te zetten, begon ik door het nauwe gangetje te kruipen... Ik zorgde ervoor dat er niemand achter me zat en mijn grote vriend Erik, gewapend met een aansteker, me voor ging. Angstzweet stond op mijn voorhoofd toen we de eerste hoek omgingen en de muffe geur van aarde en zweet me tegemoet kwam. Ik hield me taai en probeerde niet te veel na te denken.. Dat ging tot mijn verbazing behoorlijk goed, tot het gebeurde.. Ik hoorde stemmen achter me en wist dus dat ik niet via de ingang eruit kon... Daar kwam nog eens bovenop dat Eriks vlammetje uitging en de wereld dus pikzwart werd. Begon te trillen en te jammeren dat ik dit echt niet leuk vond.. Maar teruggaan was geen optie, dus doorkruipen Jesse! Uiteindelijk dan toch het einde bereikt en iedereen was wel enigszins geschokt hoe ik de tunnel verliet: trillend als electrische tandenborstel en een gezicht zo wit alsof ik een spook had gezien... Maar natuurlijk ook apentrots! Wat je niet dood maakt je sterker en ik had dan ook het gevoel dat ik de gehele wereld aankon.
Ik heb zelf geen foto's van de tunnels gemaakt, maar ik heb al gevraagd of Erik en Carlijn die van hen kunnen opsturen. Je weet niet wat je ziet!
Ook met een M1 geschoten bij de tunnels.. Ik maar denken dat je gehoorproblemen krijgt van het bassen, maar schieten is toch een graadje erger. Aparte is ook dat de mensen die je begeleiden niet eens gehoorbescherming hebben...


In Nha Trang nog een boottochtje gemaakt en gesnorkeld.. Uiteraard prachtig en die dag werd compleet gemaakt met een live band op de boot. Elke buitenlanders moest iets zingen, maar aangezien Erik en ik niet zo van het zingen zijn, hebben we gewoon de gitaar en bas van de artiesten afgepakt en begonnen we het intro van Hotel California te spelen. Ik weet zeker dat ons vader dat geweldig had gevonden om te zien/horen.

Ook naar een Themepark geweest hier in Ho Chi Minh.. Themepark en Vietnam klinkt al niet bijzonder veilig en toen ik me eenmaal in het voorste karretje van de achtbaan bevond, bedacht ik dat dit misschien niet het slimste is wat je kan doen. De gordel was uiteraard te klein en ik heb de gehele tocht me voor de zekerheid stevig vast gehouden aan de zijkanten van de wagen.

Vandaag nog even naar het oorlogsmuseum en me vervolgens volledig vol eten met het pizzabuffet om de hoek.
Ben dus binnenkort in Cambodja. Hier is niet bijzonder veel te doen, maar je moet er toch doorheen als je naar Thailand wilt.. Wat ik dus ook zeker van plan ben.
13 Juni ga ik naar het vliegveld van Bangkok, niet om zelf naar huis te vliegen maar om Joey op te halen. Hij gaat namelijk een maandje met mij door Thailand en waarschijnlijk Laos reizen. Dit betekend dus definitief dat ik niet voor 13 juli naar Nederland ga.

Nu even snel nog wat van deze historische stad zien en dan ben ik weer op pad mijn rugzakje en gitaar!